به گزارش گروه اجتماعی قدس آنلاین، امروز هم بنا داشتم از برخی کاستی‌ها بنویسم. مثلاً همین بنده خدایی که مقابل شهرداری دست به خودسوزی زده، یا موج تازه گرانی‌ها، از اطعمه و اشربه، تا پوشک فرزندان، از خیز مجدد طلا و ارز و... اما یک چیز در تمام این موارد مشترک بود، نخست تلخ بودن اخبار و دیگری مقصر بودن مسئولان. شما که لابد در اداره و بازار و تاکسی و میهمانی و... شاهد این بحث‌ها بوده‌اید، حتماً دیده‌اید در پایان همه طلبکارند که دولت ناتوان بود، فلان وزیر این خطا را کرد، نظام باید چنین و چنان می‌کرد و خلاصه همگان انبوهی رهنمود دارند برای مدیران بالادستی، البته الحق و الانصاف هم درست می‌گویند. روزگار سختی دارند و دریغا از گوشی شنوا.

باری با تمام این احوال، این سکه یک روی دیگر هم دارد که همانا همین مردم معترض و ناراضی‌اند. چنانچه رصد کنید، جایی که میدان به دست خود همین بزرگواران می‌افتد، با هم‌صنفان و همسایگان و همنوعان خود چنان می‌کنند که قوم تاتار با اهالی این سرزمین نکرد. همین ابتدای کار یادآوری کنم، بدیهی است سخن از همگان نیست که در همه جا، استثناست و برخی نه چنانند که در این مقال خواهم گفت.

خانمی از خویشاوندان با سه بچه که بزرگ‌ترین چهار ساله و کوچک‌ترین شیرخوار است را به مقصدی می‌رساندم. در کوچه پس‌کوچه‌های حاشیه شهر راه را بسته بودند و با علم و کوتل، جمعیتی در حال مشایعت یک حاجی تازه رسیده بودند. حال بچه شیرخوار بد شده بود. باید سریع‌تر به منزل می‌رسید و دارویی خاص را مصرف می‌کرد. راه دیگری هم نبود. حتی راه برگشت هم نبود چون قطاری از ماشین‌ها پشت سر ما گیر کرده بودند. صاحبان مجلس هم یقین دارم اگر کمترین اعتراضی می‌کردم، آماده زد و خورد بودند. یکی نیست از این مسافر خانه خدا بپرسد؛ برادر من! این چه حجی است؟ در داخل ماشین بچه‌ها گریه می‌کردند و مادر به اجداد حاجی منظور درود می‌فرستاد. باری از این مثال‌های ترافیکی تا دل‌تان بخواهد، موجود دارم و شما نیز لابد بسیار شاهد بوده و چه بسا برخی را هم مرتکب شده باشید. آقا ماشین شان را جلوی منزل و روی پل خانه‌ خود پارک کرده‌اند، اما آن‌قدر پیش آمده که پیاده‌رو بسته شده و مادری که با کالسکه به این بخش راه می‌رسد با سختی باید پلی بیابد تا به خیابان رفته از ماشین ایشان عبور کرده و باز به پیاده‌رو بازگردد. در خیابان یا بزرگراه با حداکثر سرعت مجاز می‌روید اما از پشت سر کسی صد بار چراغ می‌دهد در حالی که می‌بیند اولاً مقابل شما مسدود و قطار ماشین‌های دیگر است و ثانیاً حداکثر سرعت مجاز نیز همین است و....

عین این رفتارها را می‌توانید در خرید و فروش‌ها، در آنجا که در ازای خدمتی دستمزدی باید بپردازید، در روابط روزانه، مراجعات اداری و... ببینید. همه این مقدمه مطول را نقل کردم تا خدمت تان عارض شوم، به خدا اگر ما در حد خودمان خوب باشیم و با دیگران هم درست رفتار کنیم، شک نکنید اوضاع خیلی فرق خواهد کرد. بسیاری از این ناراحتی و افسردگی و احساس بن‌بست‌ها هم به همین روابط ساده اجتماعی خود ما برمی‌گردد. جواب همه گرفتاری‌های ما مسئولان نیستند. پاسخ همه نارسایی‌ها دولت نیست، اگر می‌بینیم زندگی سخت‌تر شده، پس سعی کنیم بیشتر به هم کمک کنیم نه آنکه در این بزنگاه‌ها از کمترین فرصت برای فرصت طلبی بهره ببریم و به فکر رسیدن بار خودمان به منزل باشیم و بس. بیایید از امروز جهان را از این پنجره تازه بنگرید و ببینید چقدر همه چیز متفاوت خواهد شد.

انتهای پیام/